Weltszmerc (sł. J. Przybora, muz. J. Wasowski) Roztopiło mu się słonko nagle w plusze, choć powinno obiektywnie wszystko grać. Transcendentny smutek kładzie się na duszę - coś dziwnego się zaczyna w chłopie dziać. W innych krajach nazywają to „weltszmercem” i tabletki na to różne muszą brać. A Słowianin z duszą czystą, rzewnym sercem, musi na to wstać i komuś w mordę dać. W mordę dać - w mordę dać. Musi komuś w mordę dać. I dopieroż to okrutne są katusze, gdy wokoło taka pustka, że psiamać! - tu on czuje: dać po mordzie komuś muszę, a tu nie ma – a tu nie ma komu dać. W mordę dać - w mordę dać. Nie ma komu w mordę dać. To nie musi wcale być antagonista - taki facet na uboczu może stać. Bezinteresowna rzecz to jest i czyta - można nawet on przeprosić i mu dać. W mordę dać - w mordę dać. Przeprosiwszy, w mordę dać.
	Do spisu tytułów